Akşam olsun, eve gideyim...şöyle sessiz sakin uzanayım yatağa ve işte o anda başlasım BEBİŞ im varlığını olanca gücüyle hissettirmeye.

Artık iyiden iyiye yorumluyorum hareketlerini..."şimdi burada ayağıyla vurdu"..."şimdi şurada şöyle döndü"..."heh heh işte bak tam o noktaya ayağını dayadı öyle itekliyor; sanki dokunsam gıdıklayıvericem ayağını"...o kadar hissediliyor yani...."ay ay yine hıçkırık tuttu bizimkini içeride"....

geceleri kesinlikle çok daha hareketli. O na biraz naz yapıyor. En hareketli anında elini koysa karnıma bizimki en az 10 dakika kıpırdamıyor. Ama O sabırlı; bekliyor....konuşuyor...ve sonunda yüzünde o mutlu gülümseme. BEBİŞ le aradaki o bağı kurmuş olmanın verdiği mutluluk. Sonra diyor "sen korkmuyor musun?". Korkmaz mıyım hem de nasıl....ama...ama korkudan daha ağır basan duygular var. O ve BEBİŞ yaşatıyor bunları bana; ne korku kalıyor ne bir şey